ارز دیجیتال digital currency
ارز دیجیتال (پول دیجیتال ، ارز مجازی یا ارز الکترونیکی) موجودی یا سوابقی است که در یک پایگاه داده توزیع شده در اینترنت ، در یک پایگاه داده الکترونیکی رایانه ، در پرونده های دیجیتال یا در یک کارت حافظه ذخیره می شود. نمونه ارزهای دیجیتال شامل ارزهای رمزپایه ، ارزهای مجازی ، ارزهای دیجیتال بانک مرکزی و e-Cash است.
پول دیجیتال مانند اسکناس دلار یا سکه قابل لمس نیست. با استفاده از رایانه حساب شده و منتقل می شود.
موفق ترین و پر کاربردترین شکل پول دیجیتال ارز رمزنگاری شده بیت کوین است. پول دیجیتال با استفاده از فناوری هایی مانند تلفن های هوشمند ، کارت های اعتباری و صرافی های آنلاین رمزنگاری مبادله می شود.
ارزهای دیجیتال ویژگی های مشابه‌ای با ارزهای دیگر دارند، اما شکل فیزیکی اسکناس و سکه را ندارند.
فاقد فرم فیزیکی هستند و معاملات فوری را امکان پذیر می کنند. ارزهای مجازی که توسط یک نهاد دولتی صادر نمی شوند ، پول قانونی محسوب نمی شوند، اما امکان انتقال مالکیت از مرزهای دولتی را دارند.
این نوع ارزها ممکن است برای خرید کالاها و خدمات فیزیکی مورد استفاده قرار گیرند ، اما ممکن است محدود به استفاده های خاص مانند استفاده در داخل یک بازی آنلاین نیز شوند.
یک نوع ارز الکترونیکی اغلب با استفاده از استراتژی ها و تکنیک های آربیتراژ با ارز دیجیتال دیگر معامله می شود.
پول دیجیتال می تواند به صورت متمرکز (محلی که یک نقطه مرکزی برای کنترل حجم پول وجود دارد) ، و یا غیرمتمرکز( محلی که کنترل عرضه پول می تواند از منابع مختلف انجام شود) باشد.
تاریخچه ارزهای دیجیتال یا ارز الکترونیکی
ارزهای دیجیتال مبتنی بر بلاکچین که به عنوان ارزهای رمزپایه نیز شناخته می شوند ، در برابر تلاش دولت برای کنترل و مدیریت، مقاوم هستند ، زیرا به علت خاصیت غیرمتمرکزشان، هیچ سازمان مرکزی یا شخصی قدرت لازم برای کنترل آنها را ندارد.
یکی دیگر از خدمات شناخته شده ارز دیجیتال ، لیبرتی رزرو (Liberty Reserve) بود که در سال 2006 تأسیس شد؛ که به کاربران اجازه می داد دلار یا یورو را ، به دلار یا یورو لیبرتی رزرو، تبدیل کرده و با کارمزد 1٪ آنها را آزادانه با یکدیگر مبادله کنند.
چندین عملیات ارز الکترونیکی مشهور که برای طرح های پانزی(ponzi) و پولشویی استفاده می شد ، توسط دولت ایالات متحده به دلیل فعالیت بدون مجوز مورد پیگرد قانونی قرار گرفت.
سکه های Q یا سکه های QQ به عنوان نوعی دیجیتال کارنسی مبتنی بر کالا در سیستم پیام رسان Tencent QQ مورد استفاده قرار گرفت، که در اوایل سال 2005 ظهور کرد.
سکه های Q در چین بسیار موثر بودند به طوری که گفته می شد تأثیر بی ثبات کننده‌ای بر ارز یوان چین داشتند ،علاقه اخیر به ارزهای رمزنگاری شده باعث علاقه مجدد به ارزهای دیجیتال شده است ، بیت کوین که در سال 2009 معرفی شد ، تاکنون به پرکاربردترین و مشهور ترین ارز دیجیتال تبدیل شده است.
تاریخچه پیدایش :
در سال 1983 ، یک مقاله تحقیقاتی توسط دیوید چائوم(David Chaum) ایده پول نقد دیجیتال را مطرح کرد. در سال 1989 ، وی برای بازاریابی ایده خود یک شرکت نقدی الکترونیکی را در آمستردام با نام DigiCash تأسیس کرد. اما در سال 1998 اعلام ورشکستگی نمود.
طلای الکترونیکی(E-Gold)، اولین پول اینترنتی پرکاربرد بود که در سال 1996 معرفی شد و قبل از تعطیلی دولت آمریکا در سال 2008 تعداد کاربرانش به چند میلیون افزایش یافت. مقامات آمریکایی و دانشگاهیان از E-Gold به عنوان “ارز دیجیتال” نام برده اند.
در سال 1997 ، کوکاکولا پیشنهاد خرید از ماشین های فروش(vending machines) را با استفاده از پرداخت های تلفن همراه داد؛PayPal نیز خدمات خود را با دلار آمریکا در سال 1998 راه اندازی کرد، همچنین در سال 2009 ، بیت کوین راه اندازی شد که نقطه آغازی بر ارزهای الکترونیکی غیر متمرکز مبتنی بر بلاکچین بود.
انواع دیجیتال کارنسی:
ارز دیجیتال اصطلاحی است که به عنوان یک نوع ارز الکترونیکی خاص با ویژگی های خاص شناخته می شود.، از نظر قانونی و فنی ، در حال حاضر تعاریف قانونی بی شماری از ارز دیجیتال و بسیاری از انواع فرعی این ارز وجود دارد.
با ترکیب ویژگیهای مختلف ، حالت های گوناگونی وجود دارد که انواع مختلفی از ارزهای دیجیتالی را ایجاد می کند.
بسیاری از حوزه های قضایی و دولتی تعریف منحصر به فرد خود را برای ارز دیجیتال ، ارز مجازی ، ارز رمزنگاری شده ، پول الکترونیکی ، پول شبکه ، پول نقد الکترونیکی و انواع دیگر ارز دیجیتال به کار برده اند.
در هر حوزه قضایی و دولتی ، آژانس ها و تنظیم کنندگان مختلف بر اساس ویژگی های خاص یک نوع یا نوع فرعی خاص ارز ، برای انواع مختلف ارز دیجیتال معانی متفاوت و اغلب متناقضی را تعریف می کنند.
دیجیتال کارنسی در مقابل ارز مجازی:
ارز مجازی در سال 2012 توسط بانک مرکزی اروپا تعریف شده است: “نوعی پول دیجیتال غیرقانونی ، که توسط توسعه دهندگان آن، صادر و کنترل می شود و در بین اعضای یک جامعه مجازی خاص استفاده و پذیرفته شده است”.
وزارت خزانه داری آمریكا در سال 2013 آن را به طور جدی تر به عنوان “یك وسیله مبادله ای كه در بعضی از محیط ها مانند یك ارز عمل می كند؛ اما از تمام ویژگی های ارز واقعی برخوردار نیست” تعریف كرد.
وزارت خزانه داری ایالات متحده همچنین اظهار داشت که ، “ارز مجازی در هیچ حوزه قضایی دارای وضعیت حقوقی و قانونی نیست”.
طبق گزارشی (در خصوص ارزهای دیجیتال)که از سوی بانک تسویه حساب های بین المللی، در نوامبر 2015 منتشر شد؛ این ارز دارایی است که به شکل دیجیتال نشان داده می شود و دارای برخی از ویژگی های پول است.این نوع ارز الکترونیکی را می توان به یک ارز غالب تبدیل کرد.
ارز الکترونیکی که در واحد ارزش خاص خود که با صدور غیرمتمرکز یا متمرکز ارائه می شود ، به عنوان یک ارز مجازی در نظر گرفته می شود.
به این ترتیب ، بیت کوین نه تنها یک ارز دیجیتال است بلکه نوعی ارز مجازی نیز محسوب می شود. بیت کوین و گزینه های جایگزین آن(آلت کوین) بر اساس الگوریتم های رمزنگاری هستند ، بنابراین به این نوع ارزهای مجازی، ارزهای رمزنگاری(Cryptocurrency) شده نیز گفته می شود.
دیجیتال کارنسی در مقابل رمز ارز :
رمز ارز(Cryptocurrency) یک نوع فرعی از ارز دیجیتال و یک دارایی دیجیتالی است که به رمزنگاری متکی است.
ارزهای رمزنگاری شده می توانند سیستم های پول الکترونیکی را غیرمتمرکز کنند. هنگامی که با زنجیره بلوکی یا بلاکچین (Blockchain) پیاده سازی می شود ، سیستم دفتر دیجیتال یا سیستم نگهداری سوابق از رمزنگاری برای ویرایش ورودی پایگاه داده استفاده می کند که در بسیاری از سرورهای جداگانه توزیع شده است. اولین و محبوب ترین سیستم پولی الکترونیکی نظیر به نظیر مبتنی بر رمزنگاری، بیت کوین است.
ارز دیجیتال در مقابل ارز سنتی:
بیشتر عرضه پول سنتی، پول بانکی است که روی رایانه نگهداری می شود، که در برخی موارد ارز الکترونیکی محسوب می شوند. می توان ادعا کرد که همه ارزها در حال تبدیل شدن به ارزهای دیجیتال هستند.
